Monday, December 20, 2010

i am a fan of myself (and myself is my only fan)

So hindi na naman ako makapag-sulat.
Walang drive. Walang inspiration. Walang life.

Wala rin tuloy sense.

'Pag walang pumapansin, lagi kong isinasa-isip,
"I AM A FAN OF MY SELF AND MYSELF IS MY ONLY FAN, I AM MY ONLY though BIGGEST FAN!"
So the flare goes strong again.

When it ever goes down, i tell myself over again:
"I AM A FAN OF MY SELF AND MYSELF IS MY ONLY FAN, I AM MY ONLY though BIGGEST FAN!"
Then the flare goes strong once again.

Pero pa'no kung 'di mo na ma-motivate ang sarili mo na maniwala sa sarili mo?
Sino/ano na'ng paniniwalaan mo?

Saturday, November 27, 2010

love has no age

Yesterday,a friend and i were talking about soul mates.

In the middle of the conversation i told her about something i consider a big possibility -
that there might be no one meant for me this whole lifetime.

I am a terrible thinker, they say.
But it isn't pessimism for me. 
What struck me was when she said that she still has a couple more years to find out if she has someone meant for her.
She's only 23 and hell she thinks that way.

"We have a lifetime to search and wait for love or for the right love to come", i told her.

Why do we have to give ourselves a deadline?
LOVE is not food that we have to mark with expiration date.
Love never expires.
Never close your door at 27 or at 40, or even at 70.
If Love can enter through the window anyway, why don't you just open the door?

Sometimes Love knocks on our doors a little late.
But it wouldn't ever mean it's TOO late.

People grow old, and age fast.
But Love, is a fountain of youth itself.

Love has no age.

Friday, November 26, 2010

angels



angels come to me when their wings get broken,


then forget about me when somebody else picks up their battered wings to fix it.


eventually they would fly sweetly together,
never even looking back to bid goodbye...




...just to bid goodbye.

Sunday, November 21, 2010

golden moon

take a look at the moon... 
not a silver moon tonight...  
but a golden moon...  
i wanna kiss you moon... :)

Friday, October 22, 2010

from my loneliness, he resurrects

where there is
no sound,
no light,
no warmth,


from my loneliness, he resurrects.




when silence is distraction,
he resurrects.
when coldness is sorrow,
he resurrects.
when darkness is fear,
he resurrects.




but when silence starts creating melody,
he covers his ears
and disappears.
but when warmth embraces the cold,
he melts
and disappears.
but when the sun lights up the sky,
he hides
and disappears.


from my loneliness, he resurrects.




he is,


quib

Friday, October 1, 2010

QUIB

Gabi.

Nakaupo si RJ sa gilid ng kama. Nakasandal ang likod sa malambot na unan na nakaharang sa malamig na pader. Nakatingalang pinagmamasdan ang ginagawang bagong gusali sa di kalayuan. Magandang tanawin iyon mula sa bintana ng silid, lalo na ang liwanag ng mga ilaw doon.


Malungkot si RJ. Pasulyap-sulyap sa celfone na nakapatong din sa kama. Ang 'di pagtunog nito ang nagpapalungkot sa kanya habang naghihintay pa rin na may dumating na mensahe doon.

Madilim.
Tahimik.
Malungkot.

Sa ganoong pagkakataon ay may biglang sumusulpot na nilalang -- si QUIB.

Dilim. Katahimikan. Lungkot. Ang mga ito ang bumubuhay sa nilalang. Napansin ni RJ ang biglang paglitaw nito, ngunit di na ikinagulat. Madalas nga'y bago pa man ang pagdating nito'y inaasahan na nya. Alam n'ya kung kailan nagigising ang nilalang.

Pinakatitig-titigan nito ang mga mata ni RJ at kinakitaan ito ng malubhang pagkabagabag. Di na nakatiis pa.

QUIB: Hayaan mo na 'yon. Move on.
RJ: Ha?
Q: Sabi ko, wag ka na umasa. 'Di lang sa text n'ya kundi pati na rin mismo sa kanya. Ilang beses ka na pinaasa di ba?
R: Isa.
Q: Isang beses?
R: Hindi, isang taon.
Q: O tignan mo. Wala ring nangyari.
R: Nami-miss ko lang naman.
Q: Kaya ka nalulungkot dahil miss mo?
R: Ewan.
Q: Pagkatapos, iti-text mo. Tapos pag nagreply at pinakitaan ka nanaman ng maganda, kikiligin ka. Tapos aasa ka hanggang sa umasa ka nanaman sa wala. Tama?
R: Ewan.
Q: Di ka na nadala. Lahat na ata ng kasabay mong ma-heart broken noon naka-move on na. Ikaw na lang ang hindi. Lahat sila pasulong. Ikaw balik nang balik sa nakaraan. Hanggang kelan?
R: Ewan ko.
Q: Puro ka nanaman ewan. Yan na lang ba ang isasagot mo sa lahat?!
R: Tuwing susulpot ka kasi lagi mo na lang ako kinokontra!
Q: Aba! Natural. Ako ay ALTER EGO mo! Gustuhin MO man o hindi, gustuhin KO man o hindi, wala akong magagawa kundi kontrahin ka talaga. Kung bakit ba naman kasi nag-emo ka pa d'yan, nagising tuloy ako. Nagigising ako kapag nalulungkot ka.

Natawa si RJ.
Tumayo at binuksan ang ilaw.
Binuksan at inilakas ang TV.

Unti-unti, naglaho si QUIB sa liwanag at ingay.

Monday, July 26, 2010

MARAMI PA 'KONG UUBUSING TINTA!

Kapag kailangan mo ng kausap at wala kang makakausap, buksan mo ang bintana. 
Ipikit mo ang mata mo at ramdamin ang malamig na hangin; isipin mong may buhay din ito kagaya mo.
Magtanong ka, at isipin mong bawat haplos nito sa balat mo ay ang tinig nitong sasagot sa mga katanungan mo.







Minsan naitanong ko sa hangin:

"Kailan ba tumitigil sa pagsusulat ang isa malayang manunulat, at kung kailan ba n'ya dapat tanggapin na hindi s'ya para sa papel. Marahil sa medisina, sa pagtatanghal, sa pulitika, o kung nasaan man ang kakayanan n'ya; kahit wala roon ang puso n'ya.
 May mga tao kasing pinipilit ang sarili nila sa mga bagay na 'di talaga para sa kanila."

Sumagot ang hangin:

"Malalaman mo na hindi para sa'yo ang pagsusulat kung daan-daang pahina na ng papel ang napuno mo at galon-galon na ng tinta ang naubos mo, at napansin mong ikaw at ikaw lang ang bumabasa, napapaligaya, at nakaka-relate sa sarili mong mga kwento; sa nilalaman ng diwa mo; sa mga pangarap na ang tinta lang ng bolpen mo ang may kakayanang tumupad; ng mga nararamdaman mong ang papel lang ang siyang makakaintindi; ng mga pantasya mong ang papel lang ang matyagang nakikinig; at mga alaalang gusto mong balik-balikan."

Ito ang pinaniwalaan ko noong una, kaya tumigil ako sa pagsusulat. Tama ang sagot ng hangin.
Bakit ka pa magsusulat kung sarili mo rin lang ang babasa, kung sarili mo rin lang ang makaka-appreciate sa bawat nilalaman ng isip ko na isinasalin ko sa papel.

Nagdaan ang ilang buwan, o ang ilang araw, na 'di ko na mabilang. Basta ang alam ko, isang araw, naghanap ako ng bolpen at papel. Para akong naghahanap ng ulam na matagal ko nang di natitikman. 

Noong nasa kamay ko na ang bolpen at nasa harap ko na ang papel, tinitigan ko lang. Ayoko ng white space. Ayoko ng masyadong malinis. Ayoko ng walang marka. At gaya ng nangangating balat, mahirap pigilin na huwag ito kamutin. Ang papel ang balat ko, ang bolpen ang pang-kamot. Kaya kinamot ko ang papel gamit ang pang-kamot na nararapat sa kanya - ang bolpen.

Nagdaaang muli ang malamig na hangin, pumasok sa tenga at kinalabit ang isipan ko.

"Bakit ka nagsusulat? Di ba sabi mo, wala naman gustong bumasa sa mga isinusulat mo?"

Sabi ko sa hangin, mahirap pala pigilan ang nangangating kamay. Napagtanto ko na di naman ako dapat magsulat para sa ibang tao, kundi para sa sarili ko. Para sa nilalaman ng isip at puso na gustong kumawala. Kung mangyari man na wala pa rin magbasa, hindi bale at napaligaya ko ang sarili ko.

Nagsusulat ang isang manunulat para sa sarili n'ya, higit kanino man.

May mga bagay rin sa mundo na babawiin sa'yo ng pagtanda. Tulad ng alaala. 'Di kalaunan,ang mga prutas na inalagaan at iningatan mo, kung hindi kakainin ay siyang mabubulok.  Kaya hangga't maaga pa, walang masama kung iipunin  mo sa papel ang mga alaalang gusto mong mahalukay pagdating ng panahon. Sa panahong 'di na kaya ng kamay mo magsulat. Kapag ang mata mo na lang ang siyang may kakayanang gumalaw at magbasa. Kung mamalasin pa nga ay baka mabulag pa dulot ng katandaan.

Lakasan mo ang loob mo.
Kunin mo ang bolpen at kamutin ang nangangating papel.
Hindi mo dapat isipin ang pangungutya.
Isipin mo ang makapagpapaligaya sa'yo.

At sabihin mong:

MARAMI PA 'KONG UUBUSING TINTA!